Startvak oranje. Ik ben er, Asics aan m’n voeten. Nog een paar minuten tot de start van Maratón de Málaga. De temperatuur loopt vandaag op tot 20 graden, maar het is nu nog best een beetje fris. Er schiet van alles door m’n hoofd: heb ik alle gelletjes nog? Ga ik het wel halen? Wat als ik toch weer last krijg van de blessure. Ho, er komt beweging in de mensenmassa. Nu al? Oké, verstand op nul en lopen. We zijn gestart!
Personal assistant
Het is druk, heel druk. Helaas weet ik even niet zo snel wat LINKS is in het Spaans. Rustig blijven en geen energie aan verspillen, denk ik. Al zigzaggend probeer ik wat ruimte te vinden. Bij kilometer 2 merk ik dat ik twee van de drie gelletjes ben verloren. Oh, help. Wordt het zo’n dag? Rustig blijven, Milou. Mijn luxe is dat Bram onderweg op een paar punten klaar zal staan met een klein flesjes sportdrank en wat eten. Gewoon voor de zekerheid. En dat was dus maar goed ook! Net na de 5 kilometer zie ik hem staan. Ik grijp een flesje en roep “Ik ben twee gelletjes kwijt, kun je zorgen dat ik eten krijg?” “Ja, bij de 15 km”. En ik loop door. Bij 8 kilometer zwaait hij nog even terwijl hij langs komt met een elektrische step. Alles kan in Málaga!
In één woord: wauw!
Het parcours is prachtig. We lopen langs de zee. De zon komt steeds hoger en het is echt genieten. Wat me ook opvalt is dat mensen heel erg netjes zijn. Iedereen die het kan, gooit flesjes en verpakkingen van gelletjes netjes in de containers. Dat ben ik niet gewend van wedstrijden in Nederland. Rond kilometer 17 zie ik een (ja, écht!) Romeinse Ridder naast me lopen. Deze meneer heeft zelfs een helm op én in zijn rechterhand een klein zwaard. Ik begin te lachen en hij steekt zijn hand op. Wat is dit geweldig! Wacht eens even, had ik geen blessure aan mijn been?
Doorbijten
Als ik tot de halve marathon geen last zou hebben van mijn bovenbeen, zou ik door versnellen. En dat kon! Ik liep heerlijk. Bij kilometer 30 wel wat moe, maar Bram was er weer om me moed in te spreken en te voorzien van wat te eten. De zon begon te branden, maar hinderlijk was het niet. Het voelde eerder als een extra oplader. De wind, die was wel wat vervelend aan het doen. Het waaide godzijdank al wel wat minder dan gisteren, maar het waait nog steeds hard. En niet de goede kant op. Doorstappen. Ik denk aan wat Ivo zei “Een marathon is eigenlijk gewoon heel vaak de ene voet voor de andere zetten”. Ondertussen voel ik mijn benen vollopen. Kunnen je benen eigenlijk knappen? Hopelijk niet. Vanaf kilometer 34 gaat het parcours omhoog en ik denk alleen maar: als je zo door blijft gaan, ben je over 40 minuten gewoon klaar.
Nog twee, kilometer voordat ik stop
Lees deze kop hierboven nog een keer, maar dan met het deuntje van Carlo en Irene in je hoofd. Dat deed ik ook toen het 40 km in zicht was. We gingen door het centrum van Málaga, veel publiek, echt mooi! Aangezien ik de afgelopen weken nauwelijks had hardgelopen, stonden mijn benen op ontploffen. Maar de sfeer maakte alles goed. Iemand die de Nederlandse vlag op mijn startnummer herkende, riep met een Spaans accent: “Kom op, laatste stukje!” Ik voelde dat ik glimlachte.
Nog 800 meter. Mijn horloge zegt dat ik er over 300 meter al ben, maar ik zie dat dit niet zo is. Grrrr. Hé, daar is Bram weer. Hij rent mee, moedigt me aan en filmt me. Ik probeer te lachen, maar dat valt nog niet zo mee. Het geeft me extra kracht en ik zet een versnelling in. Mijn laatste twee kilometers worden de snelste. Nog even wat mannen inhalen, hoor 1..2..3.. GEFINISHT!
OMG, I did it!
Mijn horloge geeft 3:33:03 aan. Maar bij het graveren van de medaille zie ik 3:32:59 staan! Wow, dit had ik niet durven hopen. Het is gelukt! Het is niet allemaal voor niets geweest. Gefinisht, genoten en dat ook nog met een negatieve split!
Dus, wat wordt de volgende marathon?
