Donderdagavond. Werk is klaar, WEEKEND! En wat voor weekend. Morgenavond vliegen we naar Málaga en zondag loop ik daar de marathon. HAHA oké, dat klinkt nu echt nog als een grap. De afgelopen vier weken heb ik nog minder op de weg gelopen dan ik daarvoor deed in vier dagen. En nu maak ik me ineens druk over de schoenen die ik aan ga doen. Worden het mijn knalroze Dynaflytes, mijn zwaardere Asics die toch wel het allerfijnste zitten, maar misschien niet de beste keuze zijn gezien m’n blessure of toch de New Balance’jes? Ach, we slapen er nog even een nachtje (of een paar) over.
Bingo, blessure voor de belangrijkste trainingsweek
Net voor de Zevenheuvelenloop, of eigenlijk een paar dagen daarvoor al, voelde er iets niet helemaal lekker in mijn linker bovenbeen. Een beetje foamrollen, beetje rekken en meestal komt het dan wel goed. Even een ibu erin voor de start en gaan met die banaan! Ik liep misschien wel mijn fijnste race ooit en verraste mezelf met een dik PR van 1:04:08. Met een ontzettend blij en voldaan gevoel strompelde ik naar huis. Daar maakte ik me geen zorgen over, want ja door die heuvels zijn pijntjes na de wedstrijd niet zo erg, toch?
De sportschool stinkt
Nou, dat heb ik geweten hoor. De dag erna was ik alweer op bezoek bij fysioheld Luc: er was niks kapot en met wat aangepaste trainingen op de crosstrainer moest het zo weer voorbij zijn. Met een tikkie tegenzin nam ik een vier-weken-abonnement bij de plaatselijke Fit For Free en deed ik mijn looptrainingen op de crosstrainer. Vre-se-lijk die zweetlucht, maar he alles voor de marathon. Het linkerbovenbeen was helaas ook niet zo gemotiveerd. Lopen op de weg bleef pijn doen.
“Hoezo? Ik loop toch gewoon?”
Paniek in de tent
Twee weken geleden leek de droom in duigen te vallen. Is dit nog wel realistisch? Drink ik nu voor niks al 3,5 week geen wijntjes? Zijn al die trainingsuren voor niks geweest? Ivo werd overladen met paniek-appjes, Bram werd gek van mijn ondragelijke humeur en collega’s bleven maar vragen ‘waarom ik zo moeilijk liep’. HOEZO? Ik loop toch gewoon? Luc stelde uiteindelijk dry needling voor en na wat onaangename prikjes en leek het weer beter te gaan.
We gaan. Genieten.
Vandaag deed ik mijn laatste loopje in het koude Nederland. Zonder pijn? Nee, niet helemaal. Maar wel goed genoeg om zondag te starten, dus in ieder geval een weekendje Málaga voor Bram en mij! Mijn grootste angst is dat ik na 30 kilometer moet uitstappen. Een toptijd (voor mijn doen dan) heb ik uit m’n hoofd gezet, maar uitlopen zou na al die moeite toch wel ontzettend fijn zijn. Niet alleen omdat ík er veel energie in heb gestoken, maar ook vooral omdat anderen dat voor mij hebben gedaan. Ik wil hen niet teleurstellen. Even omdenken: als je het niet probeert, weet je zeker dat het niet lukt. Zondag sta ik aan de start van de marathon van Málaga. Ik ga genieten.